کد مطلب:41803 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:30

گنجینه پرسمان » تاريخ و سيره

خداوند چگونه داود را با يك «قضاوت» آزمود؟

قرآن ماجرائي را كه در يك دادرسي براي داود پيش آمد شرح مي​دهد

نخست خطاب به پيامبر اسلام(ص) كرده مي​گويد «آيا داستان شاكياني كه از ديوار محراب داود بالا رفتند به تو رسيده است»؟! ص/21.

با اينكه «داود» محافظين و مراقبين فراواني در اطراف خود داشت، طرفين نزاع از غير راه معمولي از ديوار محراب و قصر او بالا رفتند، و ناگهان در برابر او ظاهر گشتند، چنانكه قرآن در ادامه اين بحث مي​گويد «ناگهان آنها بر داود وارد شدند (بي​آنكه اجازه​اي گرفته باشند و يا اطلاع قبلي بدهند) لذا داود از مشاهده آنها وحشت كرد» ص/22. زيرا فكر مي​كرد قصد سوئي درباره او دارند.

اما آنها به زودي وحشت او را از بين بردند و «گفتند نترس، دو نفر شاكي هستيم كه يكي از ما بر ديگري ستم كرده» ص/22. و براي دادرسي نزد تو آمديم.

مسلماً نگراني و وحشت داود در اينجا كم شد، ولي شايد اين سؤال هنوز براي او باقي بود كه بسيار خوب شما قصد سوئي نداريد، و هدفتان شكايت نزد قاضي است، ولي آمدن از اين راه غيرمعمول براي چه منظوري بود؟

اما آنها مجال زيادي به داود ندادند و يكي براي طرح شكايت پيشقدم شد و گفت «اين برادر من است، نود و نه ميش دارد، و من يكي بيش ندارم، ولي او اصرار كرد كه اين يكي را هم به من واگذار!، او از نظر سخن بر من غلبه كرده و از من گوياتر است». ص/23. در اينجا داود پيش از آنكه گفتار طرف مقابل را بشنود رو به شاكي كرد و «گفت مسلماً او با درخواست يك ميش تو براي افزودن آن به ميش​هايش بر تو ستم روا داشته»! ص/24.

به هر حال چنين به نظر ميرسد كه طرفين نزاع با شنيدن اين سخن قانع شدند، و مجلس داود را ترك گفتند.

ولي داود در اينجا در فكر فرو رفت و با اين كه مي​دانست قضاوت عادلانه​اي كرده چه اينكه اگر طرف دعوا ادعاي شاكي را قبول نداشت حتماً اعتراض مي​كرد، سكوت او بهترين دليل بر اين بوده كه مسأله همان است كه شاكي مطرح كرده، ولي با اين حال آداب مجلس قضا ايجاب مي​كند كه داود در گفتار خود عجله نمي​كرد، بلكه از طرف مقابل شخصاً سؤال مي​نمود سپس داوري مي​كرد، لذا از اين كار خود سخت پشيمان شد «و دانست كه ما او را با اين جريان آزموده​ايم».

در مقام استغفار برآمد «و از درگاه پروردگارش طلب آمرزش نمود و به سجده افتاد و توبه كرد». ص/24.

به هر حال خداوند او را مشمول لطف خود قرار داد و لغزش او را در اين ترك اولي بخشيد، چنانكه قرآن مي​گويد «ما اين عمل را بر او بخشيديم و او نزد ما داراي مقام والا و آينده نيك است». ص/25.

---

قصه هاي قرآن

حضرت آيت الله مكارم شيرازي